Í eini krubbu undir einum ávísum stjørnuhimmali, til eina ávísa tíð, gjøgnum eina útvalda ungmoy, varð Hann føddur – Kongur konganna, sjálvur Skaparin. Fullkomileikin kom inn í syndraða heimin, eyðmjúkur. Í einari yvirfyltari bygd leitaðu foreldrini eftir herbergi at hýsa hesum komandi Kongi; men rúm var ikki fyri teimum í gistihúsinum. Alt tyktist tilvildarligt. Varð tað hetta, Maria og Jósef høvdu væntað sum eina vælkomuheilsan til Frelsaran?
Desember mánaður er fyri okkum nútíðarmenniskju sum eitt crescendo. Tað byggir upp til eitt hæddarpunkt: skjótari, harðari, ódligari fram til jólakvøld, tá ið alt brúsar í einari gandakendari, fullkomnari løtu, tá ið vit heiðra Kongin.
Ei undur í, at vit vilja, at kvøldið skal verða fullkomið. Vit keypa inn og matgera alt gott. Vit gera reint, vit keypa jólagávur, vit lata okkum í vakrasta skrúð, vit savna familjuna. Øll fáa dýrar gávur. Øll eru í jólahýri. Hetta er løtan á árinum.
Í okkum liggur ein djúp tráan eftir fullkomileika, tí innast inni vita vit, at nakað fullkomið finst. Einans Hann er fullkomin, og av tí at vit eru skapt í Hansara mynd, so tráa vit eftir at gerast sum Hann.
Men sum menniskju eru vit ikki fullkomin. Heimurin liggur í tí ónda, og dagliga verða vit mint á hetta. Vit strekkja ikki til. Vit gerast strongd og ørkymlað í desembermánaði. Vit hava ov nógv um oyruni. Mugu minnast allar jólagávurnar, sum hjá mongum fær fíggjarliga grundarlagið at skaka. Eitt crescendo fer fram, og vit skulu fylgja tónunum, halda vit.
Men vit eru ikki fullkomin. Vit eru menniskju skapað í mynd fullkomileikans. Fyri okkum stendur myndin av barninum í krubbuni í Betlehem sum nakað fullkomið. Men hvat fullkomið er í einari krubbu, ið djór í fjósum vanliga eta úr? Jesus visti, at Hann gjørdist menniskja. Tað fullkomna kom inn í heimin sum menniskja. Rundan um alla hesa hending stendur fullkomileikin. Alt til rætta tíð og stað og á rættan hátt. Tað avmyndar, at Jesus var bæði menniskja og Gud. Og okkum dámar betlehemsmyndina, tí hon er menniskjalig. Gud setir Seg í samband við okkum menniskju hesa løtu. Eingin fjarstøða, men nærvera.
Latið okkum vera menniskju. Alt nýtist ikki at vera fullkomið. Vit strekkja ikki til. Latið okkum viðurkenna okkum sum vanlig menniskju, tí vit hava nakað størri, vit hava samband við fullkomileikan. Hann ger alt fullkomið.
Aftur í ár hava vit í tíðini undan jólum verið møtt við ófullkomileika – deyða, sjúku, vanlukkum, ótta og koronaavmarkingum. Vit eru menniskju og liva í heiminum, sum liggur í tí ónda, og tað er einans her, at vit sum ófullkomin menniskju kunnu møta Honum og síggja tørvin fyri einum Frelsara. Tað er serliga á jólum, at menniskju føla, hvat tey mangla. Tað kann vera saknur ella veikleiki á onkran hátt. Tað er fullkomileikin ella tráanin eftir fullkomileika, sum elvir hesar kenslur. Tað skal vera so. Vit skulu minnast, at vit eru menniskju, at okkara jólakvøld er bert eitt betlehemskvøld, har vit mugu liva við at vera útstoytt ella sett út í myrkrið á onkran hátt. Men tá er tað veruligur møguleiki fyri, at vit merkja Hansara vitjan. Í ófullkomileikanum møta vit Fullkomileikanum. Fullkomileikin eitur Jesus.
Skrivað: Maria Mørkøre